Εντυπώσεις του κριτή Hans Boelaars

Κάτω από τα σκιερά δέντρα, με όμορφη θέα σε μια παραλία της Κροατίας και στη Μεσόγειο, η σκέψη μου με φέρνει πίσω στην Έκθεσή σας:

Γύρω στα 14-15 μου χρόνια, ο πατέρας μου ήθελε να με μάθει να φλερτάρω τα κορίτσια, έτσι με έστειλε σε μια σχολή χορού. Ο δάσκαλος μάς δίδαξε τα βασικά: πολύ εύκολο μου φάνηκε, ένα βήμα μπρος, δύο στο πλάι, ένα βήμα πίσω, δύο στο πλάι. Μέσα σε ένα βράδυ έγινα «ειδικός»...

Πέρασε λίγος καιρός και τα μαθήματα προχώρησαν πέρα από τα απλά βήματα: μάθαμε την κίνηση πάνω-κάτω, τη δεξιά στροφή δεξιά, την αριστερή στροφή, την απαιτούμενη απόσταση ανάμεσα στον καβαλιέρο και στη ντάμα κι επιπλέον μάθαμε να συζητάμε μεταξύ μας, όμορφα και πολιτισμένα.

Ύστερα από αρκετούς μήνες (χρόνια), ο δάσκαλος είχε οικοδομήσει μια τρόπον τινά πολύπλοκη επιστήμη πέραν του απλού χορού κι εγώ δεν ήμουν πια ο «ειδικός» που ήμουν. Κάποια στιγμή τα πόδια μας μπερδεύτηκαν και ο δάσκαλος μάς είπε να τα ξεχάσουμε όλα και να γυρίσουμε πίσω στα βασικά βήματα: να ακούσουμε την καρδιά μας και τη μουσική και να χτίσουμε από μόνοι μας –όσο γινόταν- πάνω στη γνώση που είχαμε αποκτήσει.

Όλοι μας, όταν πρωτοξεκινάμε στον Κόσμο του Σκύλου, το κάνουμε επειδή αγαπάμε τα σκυλάκια. Η αγάπη για τα σκυλάκια είναι ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ!
Ναι, συμφωνώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν χρήματα από αυτό αλλά ΟΧΙ...

Η Αγάπη για τα σκυλάκια μας είναι η μόνη κινητήριος δύναμη.

Όταν κάνουμε πολλά ταξίδια, συναντούμε ανθρώπους και ακούμε τις ιστορίες τους. Μια από τις καλύτερες ιστορίες ήταν αυτή που άκουσα από έναν μεγαλύτερό μου και αξιοσέβαστο κριτή από την Ιρλανδία:
«Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που παριστάνουν ότι το να είσαι κριτής μορφολογίας είναι μια πολύπλοκη υπόθεση και φτιάχνουν πολλές δυσνόητες θεωρίες, αλλά επί της ουσίας τα πράγματα είναι απλά: όλα ξεκίνησαν σε μια παμπ. Δυο άνθρωποι κάθονταν εκεί, περνούσαν ωραία, απολάμβαναν το ποτό τους και συζητούσαν για τα σκυλιά τους (για τα οποία και ήταν περήφανοι). Τότε, ο ένας λέει στον άλλο: "ο σκύλος μου είναι καλύτερος από τον δικό σου" και κουβέντα στην κουβέντα ζήτησαν από έναν τρίτο να αποφασίσει ποιος ήταν ο καλύτερος».
Αυτή ήταν η πρώτη αξιολόγηση μορφολογίας. Κι επειδή σε όλους μας αρέσουν οι κανόνες, γιατί μας βοηθούν να προάγουμε την ποιοτική εκτροφή και επειδή εκτός αυτού μάς αρέσει να ελέγχουμε τους κριτές, γράψαμε τα «σωστά και τα λάθη» στα λεγόμενα Πρότυπα Φυλής.

Τα δε κριτήρια της ομορφιάς ως πρότυπο αλλάζουν συνέχεια με τα χρόνια. Μάλιστα, έχουμε δει Πρότυπα Φυλής να αλλάζουν υπό την επιρροή σοβαρών πολιτικών για τα Δικαιώματα των Ζώων.
Το συναίσθημα είναι δύσκολο να το ελέγξεις, όμως. Κι άραγε υπάρχουν κανόνες που να μπορούν να ελέγξουν το συναίσθημα;

Σήμερα, οι κριτές οφείλουν να γνωρίζουν τουλάχιστον εκατό διαφορετικά χαρακτηριστικά καταγεγραμμένα σε κάθε Πρότυπο Φυλής. Ωστόσο, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα ενός ανθρώπου-κριτή την ώρα που αξιολογεί. Κι όταν ο κριτής βρίσκεται σε δίλημμα, πρέπει να επιστρέψει στα ΒΑΣΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ, δηλαδή στην αγάπη για τα σκυλάκια και στη συνολική γνώση που έχει μέχρι εκείνη τι στιγμή αποκτήσει.

Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας ότι στην Έκθεσή σας όλα τα Κάβαλιερ παρουσιάστηκαν κατά γενική ομολογία με επαγγελματικό χειρισμό και σε άριστη κατάσταση καλλωπισμού.

Η αρχή ήταν εύκολη με μερικά ωραία κουταβάκια. Η πρώτη δύσκολη στιγμή μου ήταν όταν μου παρουσιάστηκαν τα junior αρσενικά. Από τη μια, το ένα ήταν ωραιότερο στο κεφάλι και στην έκφραση, από την άλλη, το άλλο ήταν πιο δυνατό στο σώμα και στο πίσω μέρος...
Η ζυγαριά έγειρε στο ωραιότερο κεφάλι αλλά εντάξει... είχα τις αμφιβολίες μου. Έπρεπε κάποιον να διαλέξω και εντέλει ήταν απλώς η άποψή μου εκείνη τη στιγμή.

Το καλύτερο κουτάβι ήταν ένα εξαιρετικό θηλυκό Blenheim. Ήταν όντως μοναδική σε ποιότητα και δεν παιδεύτηκα καθόλου να αποφασίσω.

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η δυσκολία μου να αποφασίσω μέσα από έναν μεγάλο αριθμό θηλυκών στην κατηγορία των Πρωταθλητών: στην αρχή, αγνόησα ένα Blenheim το οποίο είχε χάσει αρκετό τρίχωμα, αλλά αποδείχτηκε ότι είχε το καλύτερο κεφάλι, έκφραση, σώμα και κίνηση (απόλυτα ισορροπημένη κίνηση).

Ο χειριστής που την παρουσίαζε είχε αναπτύξει μάλλον παραπάνω ταχύτητα μέσα στον στίβο, κάτι που το βλέπω τελευταία πολύ συχνά σε εκθέσεις σε όλο τον κόσμο.

Μάλλον έχει γίνει της μόδας η ταχύτητα;

Τα ΚΑΒΑΛΙΕΡ, όμως, μην ξεχνάμε ότι είναι ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΦΥΛΗ και ως «αριστοκράτες» ΔΕΝ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΟΤΕ.

Το τρέξιμο κάνει τη φυλή να δείχνει εκτός προτύπου και μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να συνηθίσω να κοιτάζω τον σκύλο που έτρεχε... Μετά ο χειριστής χαμήλωσε λίγο την ταχύτητά του και ευτυχώς μπόρεσα να δω καλά τη θηλυκή και να την αναδείξω νικήτρια της κατηγορίας της.

Στο τέλος της Έκθεσης, μου είπαν ότι η νικήτρια της Έκθεσης (BIS & CAC) ήταν κόρη της θηλυκής που πήρε το Res.CAC. Προφανώς η ομορφιά των δύο σκύλων ήταν οικογενειακή υπόθεση.

Οι αξιολογήσεις μου καταγράφηκαν με κάθε λεπτομέρεια από τη γραμματέα στίβου, Αθηνά Γεωργίου, γραμματέα του Ομίλου. Την ευχαριστώ πολύ.

Ευχαριστώ πολύ τον αγαπητό μου φίλο Λυκούργο Ζουμπουλίδη που φρόντισε την τήρηση όλων των κανόνων μέσα στον στίβο.

Όλα τα Κάβαλιερ ήταν αξιολάτρευτα και από σεβασμό απέναντί τους προσπάθησα να περιγράψω (ψυχρά, χωρίς συναισθηματισμούς) αυτό που έβλεπα και να αποφύγω τη χρήση των λέξεων «σωστό» και «λάθος». Ήταν χαρά μου που τα γνώρισα όλα, παρά το μικρό χρονικό διάστημα που διαθέτουμε εμείς οι κριτές στις εκθέσεις.

Η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή και φιλική. Η διοργάνωση τέλεια.
Η φιλοξενία πριν και μετά την Έκθεση: Σούπερ!
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους φρόντισαν για αυτό.
Τα Κάβαλιερ της Ελλάδας θα μείνουν στη μνήμη μου για πάντα.

Με εκτίμηση,
Hans Boelaars

Γνωρίστε τον κριτή Hans Boelaars

Λίγα λόγια από τον διεθνή κριτή μορφολογίας F.C.I. Χανς Μπόελααρς:

Η επωνυμία του εκτροφείου μου είναι Van Het LAMSLAG.
Το "Lamslag" δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. Το σπίτι μας κατασκευάστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και αυτό το όνομα το συνοδεύει από τότε.

Τον πρώτο μου σκύλο τον απέκτησα το 1965 ή το 1966, όταν ήμουν 15-16 ετών. Ήταν μια θηλυκή μακρύτριχη Ντάτσχουντ.
Ο δεύτερος σκύλος μου, το 1968, ήταν Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ.

Συνεχίζω να εκτρέφω Κάβαλιερ και να συμμετέχω σε εκθέσεις. Ωστόσο έχω και μερικά Τσιουάουα.
Έχω εκθρέψει όλων των ειδών τα Ντάτσχουντ μέχρι τη δεκαετία του '80.
Επίσης, έχω εκθρέψει λαγωνικούς του Αφγανιστάν και μάλιστα έχω κερδίσει το Καλύτερος Έκθεσης (Best in Show / BIS) σε μια μικρή έκθεση με το Άφγκαν που εξέθρεψα και μεγάλωσα στο σπίτι μου, στα μέσα της δεκαετίας του '70.
Το 2009 κέρδισα το Καλύτερος Έκθεσης (BIS) στην έκθεση του Amsterdam Winner με το Κάβαλιέρ μου ονόματι Vinchy van het Lamslag.
Συνεχίζουμε να εκτρέφουμε επιλεκτικά Κάβαλιερ σε μικρή κλίμακα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου Ντάτσχουντ, τη Juno. Μπορεί να μην έκανε καριέρα στις εκθέσεις αλλά ήταν λατρεμένη.
Ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής μου ήρθε το 1973. Ήταν ένας Ντάτσχουντ κοντότριχος και το όνομά του: Huibje van het Lamslag.
Το Άφγκαν μου, ο Khozar van het Lamslag, ζει πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Μεταξύ των Κάβαλιερ, δυσκολεύομαι πολύ να διαλέξω, γιατί πέρασαν από τη ζωή μου πολλά περισσότερα. Ο Constantijn και ο Donavan van het Lamslag άφησαν ιστορία. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να μνημονεύσω τον κορυφαίο νικητή μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, Κάβαλιερ κι αυτός, ο Corneel van het Lamslag, ο οποίος ανήκει στη Janet York.

Η πρώτη φυλή στην οποία πιστοποιήθηκα ως κριτής ήταν τα Κάβαλιερ. Η πιστοποίηση ήρθε από τον Ολλανδικό Κυνολογικό Όμιλο το 1974.
Πιστοποιήθηκα ως κριτής για τα Ντάτσχουντ λίγα χρόνια αργότερα.

Χανς Μπόελααρς, Διεθνής Κριτής Μορφολογίας F.C.I.:
Όλες οι φυλές στις κατηγορίες 4, 6, 8 & 9.
Κατηγορία 1: Schipperke.
Κατηγορία 3: Australian Silky Terrier,
English Toy Terrier
Yorkshire Terrier.
Κατηγορία 5: Mexican και Peruvian Hairless.

Είχα την χαρά να προσκληθώ ως κριτής σε σχεδόν όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είναι φορές που ο Κόσμος του Σκύλου φαίνεται να γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστικός. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι όλοι ξεκινήσαμε από μια κοινή βάση: το πάθος μας για τον Σκύλο. Θα ήταν καλό να δούμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και να αγαπάμε τους σκύλους μας, χωρίς διαπιστευτήρια, απλώς επειδή είναι οι σκύλοι μας.
Ο Κόσμος του Σκύλου δεν πρέπει να σχετίζεται ούτε με τη Δύναμη ούτε με τη Νίκη.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό: Είμαι ένας ευτυχής σύζυγος, παντρεμένος με τη Gerda από το 1974.

Hans Boelaars