Λίγο προτού επιστέψει στο Δουβλίνο, με ζωηρές ακόμα τις όμορφες εντυπώσεις από την 3η Ειδική Έκθεση Μορφολογίας, ο Διεθνής Κριτής F.C.I. Michael Forte μάς χαρίζει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του για μια όμορφη συζήτηση.

συνέντευξη στη Χρυσάνθη Μιχαλοπούλου, αντιπρόεδρο Ο.ΚΑ.Ε.
φωτο: Θάνος Φωτακόπουλος, Kynology.gr

Πολλές φορές, οι εκθέτες δεν συνειδητοποιούν ότι κι ο κριτής είναι άνθρωπος και κάνει λάθη. Και ξέρεις, ο κριτής τα θυμάται τα λάθη του.

Ε. Γιατί αποφασίσατε να γίνετε κριτής;

A. Καλή ερώτηση. Πάντα μου άρεσαν οι προκλήσεις. Όταν στις αρχές έδειχνα τους σκύλους μου στις εκθέσεις, καθόμουν έξω από τον στίβο και σκεφτόμουν «αυτός ο σκύλος μού αρέσει –ανεξαρτήτως φυλής- μου αρέσει αυτό πάνω του, μου αρέσει το άλλο πάνω του κτλ.» και πάντα με ενδιέφερε η απόφαση του κριτή. Αν διάλεγε κάποιον διαφορετικό σκύλο από αυτόν που μου άρεσε, έλεγα: «Α, εδώ έπεσα έξω», γιατί προφανώς δεν πρόσεξα αυτό που πρόσεξε κι εκείνος. 

Μια μέρα, είχαν στην Ιρλανδία μια έκθεση και ζήτησαν από 12 άτομα: «θέλετε να κάνετε τον κριτή;» κι ήμουν ένας από αυτούς. Αμέσως απάντησα «ναι, γιατί όχι;» και το έκανα. Είχαμε πολλές τέτοιες εκθέσεις μικρού βεληνεκούς, δεν ήταν εκθέσεις κανονικές, για πρωταθλήματα δηλαδή. Ήταν για χαζοπράγματα, όπως «ο σκύλος με το ωραιότερο κεφάλι», «ο σκύλος έτσι», «ο σκύλος αλλιώς». Και πραγματικά άξιζε τον κόπο, μάθαινες πράγματα, γιατί οι σκύλοι που συμμετείχαν ήταν όλοι σκύλοι με pedigree. Τέτοιες εκθέσεις οργανώνονταν πάντα Κυριακή και σε αυτές συμμετείχαν 100-200 σκυλιά και μπορεί και 4 κριτές πολλές φορές.  Στο Δουβλίνο, λοιπόν, όπου γίνονταν αυτές οι εκθέσεις, υπάρχει ένας ποταμός που χωρίζει την πόλη στα δύο, στη βόρεια και στη νότια πλευρά. Έτσι, συχνά υπήρχε ξεχωριστή κατηγορία με τους σκύλους που ζούσαν στο βόρειο Δουβλίνο και άλλη για το νότιο. Σε κάθε τέτοια κατηγορία μπορούσες να δεις και 40 σκυλιά, Τέρριερ, Κυνηγόσκυλα, Συντροφιάς, τα πάντα. Έβαζες λοιπόν τα χέρια σου πάνω στον σκύλο και προσπαθούσες να τον αξιολογήσεις και να επιλέξεις τους νικητές. Όλη αυτή η διαδικασία με ενθουσίασε, γιατί μου αρέσει η πρόκληση. Στη συνέχεια, λοιπόν, αποφάσισα να μελετήσω τον Σκύλο, να σπουδάσω και μου ζητήθηκε να εντρυφήσω σε μια φυλή. Στη δεδομένη περίοδο επέλεξα τους παλαιούς βρετανικούς ποιμενικούς, που ήταν η φυλή μου τότε και που στη συνέχεια ήταν η πρώτη φυλή που άρχισα να κρίνω στις εκθέσεις. Αυτό που λατρεύω στη δουλειά του κριτή είναι η πρόκληση και ο ενθουσιασμός μπροστά σε αυτό που θα συναντήσεις κάθε φορά. Αυτό μάλιστα που λατρεύω είναι να πηγαίνω σε ένα μέρος όπου δεν γνωρίζω κανέναν απολύτως και δεν ξέρω τα σκυλιά σε ποιον ανήκουν, πράγμα που κάνει τη διαδικασία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, επειδή επιλέγεις μεταξύ σκύλων που βλέπεις μπροστά σου για πρώτη φορά. Πολλές φορές, οι εκθέτες δεν συνειδητοποιούν ότι κι ο κριτής είναι άνθρωπος και κάνει λάθη. Και ξέρεις, ο κριτής τα θυμάται τα λάθη του. Θυμάται τους σκύλους στους οποίους έπρεπε να είχε δώσει την 1η θέση αλλά τους έδωσε τη 2η ή την 3η. Φυσικά και τα θυμάται. Αλλά δυστυχώς ο κριτής έχει στη διάθεσή του 2, άντε 3 λεπτά για να αξιολογήσει την κίνηση, τη μορφολογία, τα πάντα. Ναι, είναι πολύ δύσκολη κι απαιτητική διαδικασία. Αλλά με ιντριγκάρει και γιαυτό την αγαπώ τόσο πολύ. 

Διαφορετικοί σκύλοι βγαίνουν νικητές: όχι πάντα οι ίδιοι. Ακριβώς επειδή ο καθένας συγχωρεί κάτι διαφορετικό.

Ε. Πόσο αντικειμενικός είναι ένας κριτής;

A. Ο κριτής πρέπει να είναι 100% αντικειμενικός.

Ε. Ναι, αλλά δεν παύει να είναι και άνθρωπος.

A. Ναι, σωστά. Νομίζω ότι επί της ουσίας ο κριτής καταβάλλει προσπάθεια να είναι αντικειμενικός. Αλλά η κρίση είναι και συγχώρεση. Κι έτσι όταν  συγχωρείς κάτι…  Για παράδειγμα: μου αρέσει ένας σκύλος που είναι καλοφτιαγμένος και διαθέτει καλή ισορροπία. Αν το πρότυπο της φυλής θέλει τη γραμμή ράχης να είναι ίσια, τότε ναι, μου αρέσει όταν είναι ίσια. Μου αρέσει ο τρόπος που ένας σκύλος περιφέρεται μέσα στον στίβο, μου αρέσει η στιβαρότητα και μου αρέσει να συνάδουν όλα αυτά με το πρότυπο της φυλής που εξετάζω. Αλλά κάθε κριτής συγχωρεί συγκεκριμένα σημεία. Για παράδειγμα, εγώ θα συγχωρούσα μια ελαφρώς κλειστή πίσω κίνηση, προκειμένου να δω στον σκύλο την   ισορροπία και τη γραμμή ράχης που θέλω, γιατί αυτά ακριβώς είναι αυτά που μου αρέσουν. Απ΄την άλλη πλευρά, ένας άλλος κριτής θα προτιμούσε τη στιβαρή κίνηση και θα συγχωρούσε μια πιο αδύναμη γραμμή ράχης. Μιλάμε τώρα για μικρολεπτομέρειες, έτσι; Όχι για μεγάλες αποκλίσεις. Κι έτσι εκείνος ο άλλο κριτής θα συγχωρούσε κάποιο χαρακτηριστικό, προκειμένου να βρει αυτό που ζητάει. Γιαυτό τον λόγο, διαφορετικοί σκύλοι βγαίνουν νικητές: όχι πάντα οι ίδιοι. Ακριβώς επειδή ο καθένας συγχωρεί κάτι διαφορετικό.

«Λυπάμαι πάρα πολύ, ο σκύλος σας είναι λαμπρός μέσα στον στίβο, αλλά για το πρότυπο της φυλής και για την ποιότητα που αναζητώ, θα επιλέξω τον αρσενικό.»

Ε. Βρεθήκατε ποτέ σε δίλημμα κατά τη διάρκεια κρίσης; Και πώς το αντιμετωπίσατε; 

A. Ναι, βρέθηκα σε δίλημμα κάποτε στο Παλμ Σπρινγκς. Με προσκάλεσαν σε μια μεγάλη έκθεση εκεί και μάλιστα επρόκειτο για την εναρκτήρια έκθεση της χρονιάς. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να κρίνω για το Best in Show και σε εκείνη τη συγκεκριμένη έκθεση φαίνεται πως συμμετείχαν όλοι οι κορυφαίοι σκύλοι της Αμερικής. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν βγει πρώτοι στην ομάδα τους. Κι εγώ έπρεπε να επιλέξω έναν μόνο σκύλο. Πράγμα αδύνατο. Γιατί έπρεπε να επιλέξω μόνο έναν. Δεν είχα τη δυνατότητα να δώσω 2η και 3η θέση σε κάποιους σκύλους. Το σύστημα στην Αμερική είναι διαφορετικό. Διαλέγεις μόνο τον έναν. Είχα, λοιπόν, μπροστά μου 7 εκπληκτικούς σκύλους. Κι ο μόνος τρόπος που μπορούσε να με βγάλει από τη δύσκολη θέση, ήταν κάτι χαζές λεπτομέρειες, ας πούμε, ένας σκύλος την ώρα που περπατούσε πήδηξε να πιάσει κάτι. Και σκέφτηκα, οκ, αυτόν δεν τον επιλέγω. Ήταν δηλαδή τόσο σπουδαίοι όλοι οι σκύλοι που αναγκάστηκα να προσέχω ασήμαντα πράγματα για να βγάλω μια άκρη. Ήταν ανάμεσά τους ένας συγκεκριμένος σκύλος που δεν έκανε τίποτα λάθος. Απλώς στεκόταν εκεί, ήταν καθ΄όλα τέλειος και έδωσα το Best in Show σε εκείνον. Θα μπορούσα, βέβαια, να το δώσω στην 2η επιλογή μου ή στην 3η. Εκείνοι οι 7 σκύλοι ήταν τόσο εντυπωσιακοί που, ναι, εκείνο ήταν το μεγαλύτερό μου δίλημμα.

Στην Ευρώπη, οι περισσότεροι κριτές νιώθουν πολύ άσχημα όταν πηγαίνουν σε μια Έκθεση, δεν τους αρέσει τίποτα κι αναγκάζονται να δώσουν χαρακτηρισμούς «ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ» (Σημ. μτφ.: Στην Ευρώπη ισχύει το σύστημα της γραπτής αξιολόγησης κάθε σκύλου και απόδοσης χαρακτηρισμού "ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ", "ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ", "ΚΑΛΟΣ", "ΕΠΑΡΚΗΣ", αντίθετα με άλλες χώρες όπου δεν ισχύει αυτό το σύστημα αξιολόγησης πχ. στην Αγγλία, Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Λατινική Αμερική). Επειδή όλοι οι κριτές θέλουν να δίνουν όμορφες αξιολογήσεις. Κι έτσι, όταν η ποιότητα δεν είναι αυτή που θα έπρεπε, εσύ (ως κριτής) δεν θα δώσεις φυσικά (την κολακευτική αξιολόγηση που θα ήθελες). Γυρίζεις, λοιπόν, στο ξενοδοχείο γεμάτος απογοήτευση, επειδή θέλεις, σου αρέσει να βλέπεις καλούς σκύλους. Δεν παύει όμως να είναι θετική διαδικασία, γιατί μαθαίνεις να είσαι συγκρατημένος και να διακρίνεις: «αυτός είναι πολύ καλός», «αυτός είναι απλώς καλός».

Ξέρεις, υπήρξαν φορές που έκρινα μια φυλή όπου υπήρχε μόνο ένας με αξιολόγηση 

«ΑΡΙΣΤΟΣ» και όλοι οι άλλοι με «ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ». Δεν είναι ωραίο όταν συμβαίνει, αλλά έχει κι αυτό τη σημασία του. Γιατί τότε το δίλημμα δεν είναι πια δίλημμα. Αν δεν έχεις μπροστά σου ποιότητα, δεν έχεις δίλημμα. Για μένα υπάρχει δίλημμα μόνο όταν έχω στον στίβο θαυμάσιους σκύλους και αναρωτιέμαι «τώρα πώς θα τα καταφέρω να διαλέξω ανάμεσα τους;» Στο τέλος, βέβαια, πάντα τα καταφέρεις.

Αν δεν έχεις μπροστά σου ποιότητα, δεν έχεις δίλημμα.

Ε. Μπορείτε να μας περιγράψετε πώς εσείς αντιλαμβάνεστε το τυπικό Κάβαλιερ;  

A. Για μένα το ιδανικό Κάβαλιερ είναι μετρίου μεγέθους, ούτε πολύ μεγάλο, ούτε πολύ μικρό. Πρωτίστως θέλω να δω ένα όμορφο περίγραμμα. Μου αρέσει όταν μπαίνουν στον στίβο και κάνουν κύκλο – και μάλλον σε αυτό που θα πω είμαι επηρεασμένος από τα δικά μου Κάβαλιερ- μου αρέσει, λοιπόν, να κρατούν το κεφάλι τους σε ωραία γωνίωση και οι ουρές τους να φύονται ακριβώς από την πλάτη τους. Έτσι, με το που θα κινηθούν μέσα στον στίβο, το μάτι σου πέφτει αμέσως στο ωραίο περίγραμμα και την ελεύθερη κίνηση. Ακόμα πιο σημαντικό για μένα είναι το Κάβαλιερ να έχει αυτή τη θαυμάσια χαρακτηριστική ιδιοσυγκρασία που όλοι αγαπάμε. Τα δειλά και τα φοβισμένα Κάβαλιερ δεν παίρνουν κατάταξη από εμένα ποτέ. Μου αρέσουν τα μεγάλα, γεμάτα μάτια, δεν μου αρέσει να έχουν άσπρο περίγραμμα ούτε καν στα πλάγια: αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Αγαπώ τη γλυκύτητα στην έκφραση και σε αυτό συντελεί και το γέμισμα κάτω από τα μάτια, τα λεγόμενα μαξιλαράκια κάτω από τα μάτια. Προσέχω το όμορφο ρύγχος και τον καλό λαιμό. Αυτά είναι όλα πάνω-κάτω. Νομίζω ότι τα Κάβαλιερ είναι εύκολα σκυλιά στο πρότυπό τους, δεν είναι όπως τα Αγγλικά Μπούλντογκ που έχουν διάφορες γωνιώσεις και σχήματα. Το Κάβαλιερ είναι ένας εύκολα δομημένος σκύλος.

Αυτό ψάχνω λοιπόν: γλυκά μάτια, μελιστάλαχτη έκφραση, ωραίο κεφάλι (όχι θολωτό κεφάλι, γιατί έχω δει και τέτοια), ωραία αφτιά που δίνουν εντύπωση επίπεδου κρανίου. Και όταν ζητάω να κάνουν ένα κύκλο, μου αρέσει να περπατούν με καλό βηματισμό και ωραία πίσω κίνηση που δίνει όμορφη ισορροπία στο σώμα.

Υπήρχαν 5 σκύλοι που θα τους έβαζα σε οποιαδήποτε έκθεση του εξωτερικού με εμένα κριτή και θα τους ξεχώριζα. Θα τους κοιτούσα και θα έλεγα «εσύ βγες προεπιλογή και άσε με να σε κοιτάζω μέχρι να αποφασίσω τι θα σε κάνω».

Ε. Ποια η γνώμη σας για τους επαγγελματίες χειριστές και ποια για τους ιδιοκτήτες χειριστές;  

A. Στην Ιρλανδία δεν έχουμε επαγγελματίες χειριστές. Καθόλου. Στις εκθέσεις μας συμμετέχουν από 1100 έως 3000 σκύλοι και το 99% αυτών μπαίνουν στον στίβο με τον ιδιοκτήτη τους. Ή, αν κάποιος είναι μεγάλος σε ηλικία ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, ζητάει από έναν φίλο του να δείξει τον σκύλο του. Έτσι απλά, χωρίς χρέωση.

Από την άλλη πλευρά, αν είσαι επαγγελματίας χειριστής, έχεις τη δυνατότητα και την πείρα να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό του σκύλου. Αναμφίβολα. Το λέω γιατί το έχω δει. Αν και κριτής, δεν ήμουν καλός χειριστής. Τα σκυλιά μου δεν μου έδιναν και μεγάλη σημασία. Αν ο σκύλος μου δεν διέθετε την άνεση στον στίβο από φυσικού του, εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Θυμάμαι που είχα ένα Θιβετιανό Σπάνιελ που δεν με άκουγε καθόλου και μια φίλη από την Αγγλία ήρθε και μου λέει «θα στον δείξω εγώ τον σκύλο σου αν θες». Και της λέω «σε παρακαλώ, ναι, γιατί με εμένα κάνει του κεφαλιού του». Και όντως, τον έκανε ό,τι ήθελε μέσα στον στίβο. Ο σκύλος ήταν σκέτο όνειρο μαζί της. Επειδή  το ήξερε ότι δεν ήμουν αυστηρός μαζί του, με έκανε ό,τι ήθελε.

Όταν έχω στον στίβο έναν σκύλο που μου αρέσει αλλά δεν πάει ιδιαίτερα καλά με τον ιδιοκτήτη του, κι από την άλλη έχω έναν άλλο σκύλο που τα πάει θαυμάσια αλλά όμως δεν είναι ο τύπος που προτιμώ, δεν θα τον προτιμήσω. Θα δώσω βαρύτητα στον σκύλο που μπορεί να είναι μετριότερος στην απόδοσή του μέσα στον στίβο και θα πω στον ιδιοκτήτη «σε παρακαλώ, κάνε αυτό ή κάνε εκείνο, κράτα πιο σταθερά το λουράκι ή κράτα το πιο χαλαρά» αρκεί να κάνει κάτι που θα τον βοηθήσει να δείξει καλύτερα τον σκύλο του. Τις περισσότερες φορές αυτό πιάνει. Για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που θέλω είναι να δω τουλάχιστον μια φορά τον ιδιοκτήτη και τον σκύλο να εκτελέσουν σωστά αυτό που θα τους ζητήσω. Αν πιο μετά κάτι πάει στραβά, δεν θα δώσω σημασία. Γιατί θα έχω ήδη δει τι μπορεί να κάνει. Κι έτσι θα του δώσω τη νίκη. Δεν είμαι εκεί για να αναδείξω έναν σκύλο επειδή έκανε ωραία εμφάνιση στον στίβο. 

Μάλιστα, αυτό μου έχει συμβεί στη Σκανδιναβία. Έκρινα τα Γαλλικά Μπούλντογκ πριν από πολλά χρόνια. Το αρσενικό ήταν εκπληκτικό: ήταν ακριβώς μέσα στο πρότυπο της φυλής.  Το θηλυκό, όχι τόσο καλό. Αλλά έκανε μια λαμπρή εμφάνιση στον στίβο. Πραγματικά, ήταν κάτι το απερίγραπτο. Πήγα στον ιδιοκτήτη του θηλυκού και του λέω «Λυπάμαι πάρα πολύ, ο σκύλος σας είναι λαμπρός μέσα στον στίβο, αλλά για το πρότυπο της φυλής και για την ποιότητα που αναζητώ, θα επιλέξω τον αρσενικό». Υπάρχουν κι άλλοι κριτές που λένε «Όχι, νικητής είναι ο σκύλος που έκανε την ομορφότερη εμφάνιση στον στίβο». Κι αυτό δίκαιο είναι.  

Περίμενα κι εγώ από τα 32 σκυλιά τουλάχιστον τα 25-26 να είναι για συντροφιά και όχι για εκθέσεις: Κατοικίδια, απλά, γλυκά κατοικίδια. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή…  

Ε. Τώρα που τελείωσε η 3η Ειδική Έκθεση Μορφολογίας του Ο.ΚΑ.Ε., ποια είναι η ειλικρινής άποψή σας για το επίπεδο της εκτροφής Κάβαλιερ στην Ελλάδα;  

A. Αυτή η ερώτηση είναι πολύ εύκολο να απαντηθεί τώρα πια. Πριν από την Έκθεση δεν ήξερα πραγματικά τι να περιμένω. Έλεγα, αυτός ο Όμιλος μόλις τώρα ξεκίνησε, έχει 6 χρόνια ζωής, αυτή είναι η 3η ειδική έκθεση. Περίμενα κι εγώ από τα 32 σκυλιά τουλάχιστον τα 25-26 να είναι για συντροφιά και όχι για εκθέσεις: Κατοικίδια, απλά, γλυκά κατοικίδια. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή… Και έμεινα έκπληκτος, ενθουσιάστηκα κυριολεκτικά, ένιωσα υπερήφανος για τον όμιλό σας! 

Είδα ένα κουτάβι που το λάτρεψα, ένα προκαταρκτικής κουταβιών που το λάτρεψα, ένα junior μαύρο-πύρινο που το λάτρεψα κι αυτό… Και μετά άρχισαν να μπαίνουν οι υπόλοιποι σκύλοι, της ανοιχτής κατηγορίας και μετά οι πρωταθλητές… Πραγματικά είδα σκύλους πολύ καλής ποιότητας, τόσο που ένιωσα ότι θα μπορούσαν να εμφανιστούν οπουδήποτε, να συναγωνιστούν χωρίς να έχουν να ζηλέψουν τίποτα και συχνά να διεκδικήσουν και διάκριση.

Και στην Έκθεση υπήρχαν όντως ορισμένοι σκύλοι που δεν γίνεται να τους αγνοήσεις και να πεις ότι δεν ανταποκρίνονται στο ιδανικό πρότυπο της φυλής. Υπήρχαν 5 σκύλοι που θα τους έβαζα σε οποιαδήποτε έκθεση του εξωτερικού με εμένα κριτή και θα τους ξεχώριζα. Θα τους κοιτούσα και θα έλεγα «εσύ βγες προεπιλογή και άσε με να σε κοιτάζω μέχρι να αποφασίσω τι θα σε κάνω». Και σαφώς μπορεί να υπήρχαν και κάποια καλύτερά τους, δεν ξέρω, αλλά το βέβαιο είναι ότι θα ξεχώριζαν και θα με έβαζαν σε σκέψη.

Ε. Θα επισκεπτόσασταν ξανά μια επόμενη Έκθεσή μας για να δείτε πώς εξελίχθηκαν τα Κάβαλιερ που ήδη γνωρίσατε;  

A. (γέλιο) Έχει πλάκα που το σκέφτηκες… Σκεφτόμουν πόσο όμορφα πέρασα αυτές τις μέρες. Και ειλικρινά θα ήθελα κάποια στιγμή να μη σας πω καν ότι έρχομαι, αλλά να κανονίσω μια βδομάδα διακοπές -ίσως κι ένα διήμερο σε κάποιο νησί- να έρθω στην Αθήνα και να σας κάνω έκπληξη στην Έκθεση! Πολύ θα το’ θελα να έρθω σε αυτή τη ζεστή ατμόσφαιρα -γιατί είναι πολύ ζεστή η ατμόσφαιρα έξω από τον στίβο, το νιώθεις αυτό. Και θα ήταν υπέροχο να έρθω και να κάτσω σε μια θέση, να απολαύσω τον κριτή και να δω τί αποφάσεις θα πάρει.

Ευχαριστούμε θερμά τον Michael Forte που δέχτηκε να μας παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη.

Γνωρίστε τον Κριτή Michael Forte

Μεγάλωσα με Γερμανικούς Ποιμενικούς, Μακρύτριχα Κόλλεϊ και Αγγλικά Κόκερ Σπάνιελ.

Ο πρώτος μου σκύλος ήταν Κερν Τέρριερ.

Έχω υπάρξει εκτροφέας, κηδεμόνας και εκθέτης Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ, καθώς επίσης Παλαιών Αγγλικών Ποιμενικών και Θιβετιανών Σπάνιελ. Εδώ και πολλά χρόνια, στην πατρίδα μου, την Ιρλανδία, ήμουν ο πρώτος που έκανε γνωστή τη φυλή των Ορεινών Σκύλων Ποιμενικών της Βέρνης.

Έχω κρίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου όπως Η.Π.Α., Λατινική Αμερική, Αφρική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδά και Άπω Ανατολή. Επίσης, έχω προσκληθεί ως κριτής σε Πανευρωπαϊκές και Παγκόσμιες Εκθέσεις καθώς και στο Crufts Dog Show.

(Σημ. μτφ.: Η έκθεση σκύλων Crufts είναι, μαζί με την Παγκόσμια της FCI, η μεγαλύτερη έκθεση σκύλων του κόσμου. Συμμετέχουν συνολικά περίπου 23.000 καθαρόαιμοι σκύλοι από όλες τις φυλές. Ανάμεσά τους, περισσότερα από 300 Κάβαλιερ).

Είχα τη τιμή να κρίνω τα αρσενικά Κάβαλιερ στο Crufts 2016.

Έχω υπάρξει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κριτών του Ιρλανδικού Κυνολογικού Ομίλου (Irish Kennel Club).

Χαίρομαι πολύ που θα κρίνω την 3η Ειδική έκθεση του Ομίλου σας και σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.

Michael Forte